elimde olsa dünyanın bütün kitaplarının son sayfası olmak isterdim..
tamamlanmış, okunmuş hikayelerin yükünü üstlenmiş en son sayfalar
ne kadar dolu olurdu o zaman içim..
gördüğüm kabuslardan artık herkese sözetmiyorum..en azından çok az kişi biliyor bu değişmez düzelmez sürecimi...
küçük şeylerin mutlu edebildiği bi insan olarak yaşamak zor çünkü...bunun zorluğunu yaşıyorum hep..çünkü küçük şeyler yok.. "var" sandığım yerde bir bakıyorum ki "var" olan kendim..
içim senin okuyamadığın kadar,
içim dünyanın bütün kitaplarının son sayfası kadar dolu bi süredir...
adına yazdığım her kitabın ilk bikaç sayfasından sonra hep uykuya dalmış olan sen
artık beni içinde bulunduğun yalnızlığa geri çağırmanı beklemiyorum...
kurak bi toprağı öpen siyah yağmurum adımı koyduğun gibi..
ben yalnızken , senle olduğumdan daha kalabalıktım . . .
14 agst'09
01:38
yalnız olmayıp da yalnız olmak...
YanıtlaSilişte bütün mesele bu...
YanıtlaSilherkesle, herkesten uzak...
YanıtlaSildemiştim bir yazımda.
...kimse yalnızlığa çare olamıyor
YanıtlaSil