en çok yakınımda olanları özlüyorum
yakınıma uzak bıraktığım içindir belki, evcilleşmesin diye içimin yalnızlığı..
yüksek sesle konuşan, yüksek sesle susan,sessiz bi kalabalığım kendime
sıradanım..
sıradanlığım..ayrıcalıklarım..artık herşeyim kendi kendime.
kimseyi sığdıramayacağım kadar büyüdü içimin boşlukları..
bunu öğrendim dün
bunu öğrendim dün
bunu yaşadım bugün
hissettim çok fazla..
bi yenilmişlikten geldiğim doğru..hatalarımı sevip, doğrularımdan utandığım da..
herkesin varolduğunu sandığı bi yokluğun tanımını yapabilecek kadar yok içim
herkesin var sandığı bi olmayanı ellerimle tutabilecek kadar somut hiç'lik içimde
yaşamayı seviyorum..ölmeyi de...
öğrendim...
benim, bozulmasın diye içine kimseyi yakıştıramadığım bu tekil yalnızlık
bir başkası için varolmaması gereken bi sıradanlık olabiliyordu..
7 temmuz'09
23:32
Sanki dahası da var gibi
YanıtlaSildahası..
YanıtlaSildaha büyük bi yalnızlık..
daha sınırsız bi boşluk...
daha ufak parçalara ayrılmış bi iç..
daha koyu bi siyah...
daha..daha..daha...
siyahın her tonu güzel ama katrankarasına hayranım..
YanıtlaSil