sıradan

en çok yakınımda olanları özlüyorum

yakınıma uzak bıraktığım içindir belki, evcilleşmesin diye içimin yalnızlığı..

yüksek sesle konuşan, yüksek sesle susan,sessiz bi kalabalığım kendime

sıradanım..

sıradanlığım..ayrıcalıklarım..artık herşeyim kendi kendime.

kimseyi sığdıramayacağım kadar büyüdü içimin boşlukları..
bunu öğrendim dün

bunu yaşadım bugün

hissettim çok fazla..

bi yenilmişlikten geldiğim doğru..hatalarımı sevip, doğrularımdan utandığım da..

herkesin varolduğunu sandığı bi yokluğun tanımını yapabilecek kadar yok içim

herkesin var sandığı bi olmayanı ellerimle tutabilecek kadar somut hiç'lik içimde

yaşamayı seviyorum..ölmeyi de...

öğrendim...

benim, bozulmasın diye içine kimseyi yakıştıramadığım bu tekil yalnızlık

bir başkası için varolmaması gereken bi sıradanlık olabiliyordu..

7 temmuz'09

23:32