duvar

ben hep kendimle uyudum bunca yıldır..uyurgezer oldu düşlerim uyanıklığımda
uyanışlarım hep kendime oldu...gece sandım uyandığımda sonsuz siyahı ve zamanı.
ne zaman bitecek gibi olsa yalnızlık,bitmemesi için kilitledim bütün kilitlerimi üstüme
anahtarı hala en içimdedir..
acıtır
ama olması gereken yerdedir..
hep kendime döküldü yazdıklarım..kendi yazdıklarımdan kurudum-ıslandım.. kendi kendime konuştum kendi kendime sustum. .sessizliğimi evim bildim..en çok boş odalarını benimsedim..en çok boşluğuna sığdı içim.
sokaklar inşa ettim bi sessizlikten diğerine..ipince sokaklar,dar geçitsiz,çıkmazda başlayıp, biten.. gidişlerim kolay olmadı, dönüşlerim hiçe bağlandı.. tenhalığım da kendimeydi kalabalığım da..etrafımı çevreleyen binlerce duvara anlattım anlatacaklarımı..içinde insanlar barındıran yüksek kalın duvarlara..ardına ses geçirmeyen sessizlik geçirmeyen
insan elinden çıkma ama insanlardan daha duyarlı duvarlara..

anlattıklarım bi anlam buldu..bi fotoğrafa dönüştüler bıraktığım yerde
siyah beyaz çoğu..siyahı biraz fazla belki.. ya da kazınmış okunaklı bi yazı oldular
okumayı denemedi kimse..
olsun...


26 temmuz 09
01:11