ölümcül

rüzgarın sesini dinliyordum...bi tepenin üstündeydim ayaklarım yerden kesilmeden de uçabiliyordum işte

kanatlara gerek olmadığını gösterebilirdim tüm dünyaya

ağır olan bedenim değildi...rüzgarı bırakıp gitmiyordum hiçbir yere

o getirdi beni buraya..yağmuru yağacağına söz vererek...

istediği kadar bulutlu olsun gökyüzüm

burda kalmayı istiyordum ıslanmak için, yaşamak için...

bıraksaydın eğer ölmezdim belki şimdi.

şu an başarırsak bunu hep başarırız

kimliğini bırakıp gelirsen buraya

bu ıssız tepeye ve bilinmedik bütün fikirlerin kendinden uzağa yol çizip kendinde
kaybolduğu iklime

içinden geçilebilir kılabilirsin tüm matlıklarını,en katı duvarlarını

hatırladığın hatırlamadığın ya da hatırlanmamaya yüz tutmuş ne varsa.

bugün burada yanıbaşımızdayken, yarın kimbilir nerelerde olabileceğine bu rüzgarın

inan yeter ki

varlığıyla hiçbi ağırlık bırakmazken kollarında ve esip geçerken parmaklarına değip, şehirleri nasıl da yıkıp dağıtabileceğine

isterse...

inanç dost..inanç bi o kadar düşman..

görünmez kazası sessizliklerin, en derin en iç kanaması söyleyebileceğin en ufak cümle,
bildiğim tüm dillerin..

inanılmayı beklemek inanmaktan daha zor..

inanmak... inanılmayı gerektiren bi cam kırığı içime..

rüzgarın sesini görüyordum

yakın bi yolun en uzağında koştuğumu düşünerek hep..ellerim açık,saçlarım ıslak yüzümü kapatıp korurken kimsizliğimden kimliğimi..

ağır olan bedenim değildi

rüzgarı unutup gitmiyordum hiçbi yere

o getirdi beni buraya yağmuru yağacağına söz vererek..

istediği kadar kaçsın uzağa düşüncelerim

istediği kadar saklansın içim içinin kuytularına

burda kalmayı öğrendim
durulmak için...

kurtarsaydın eğer beni düğümlenmiş düşlerimden

bu kadar ölümcül olmazdı belki yolculuğum...