kendimin üstesinden gelmem gerek

geceyi bu kadar sevmeden önce gündüzü anlamam gerekirdi belki

şimdi hep ay'ı görüyorum ışık verebildiği günlerde, oysa gökyüzünde biçok insanı ısıtabildiği söylenen bi güneş de var.
her ne eksiltilmişse, her ne gitmişse benden

önemi var mı çok?

boşlukları kendimle doldurmakta ustayım ne de olsa

heryerim kendimle dolu..ne kadar kişisel..ne kadar narsist.. ?

ne de olsa su sanıldığı kadar berrak değil !

izlemediğim çok film var izlemiş olduğumu söylediğim..izlemekle bitiremeyeceğim kadar çok belki.

ama hep çantamdalar en ön gözünde, hep her an izlemeye hazır ve hep belli bi dakikadan sonrası çizik olduğu için sonunu göremediğim..

senin hangi sahnenin hangi karesinde bana dahil olduğunu bilebilir misin..ya da benden çıkacağını.

çiziklerden önce misin sonra mı ? yoksa tam çiziklerimin üzerinde mi konumlandı varlığın.

bulunduğun yerde yeni bir çizik oluşturman an meselesi ?

ve herkesin bir hikayesi var, ya da birden çok.

diplere doğru yol almak kolay, derinde bekleyen bi karanlığa gömmek başını

dizleri yoran hep yokuş çıkmaktır biliyoruz biz bunu...öğretildiği için bize şanslıyız da..

yokuşlarım........

yokuşlarımda yaşanmışlığımın kabuğunu bağlayan kanamış dizlerimin çirkinliğini seviyorum..dizlerimdeki yaraları görebilmekten korkmayan insanları...
kendine gel, kendime geleyim.....ki geldiğimiz yerde gerçek bir "kendimiz" olsun..bunca uzun ve yokuşlu yoldan sonra gelebildiğimiz nokta değsin bişeylere"kendimiz"e..

bazen bi ışık var zannedebiliyor insan başını yastığına gömüp uyuyamamaya alıştığında bile

bişeyler devam etmek zorunda..bişeyleri yaşamaya değer kılabilmek için herşey...

ağlamak kadar acıyı anlatabildiğini öğrendim kahkahanın.

gülerken acıyı nasıl da sırtlanıp taşımak gerektiğini..

cam kırıklarının üzerine bi ruh inşa etmem kolay olmadı

yavaş konuştuğumda bazen,harflerimin arasından kan damladığını görebilirsiniz

bu yüzden.

kendimin üstesinden gelmem gerek..