dağınık

hiç toplanmayan dağınık bi odam var, uyuyamıyorum içine girdiğimde...

uykumu bozuyor hala aralık duran perdelerinden girmeye çalışan ışıkları dış dünyanın..

çok fazla farkında olduğum bi yalnızlık, hiç farkında olmadığım bi kalabalığı getiriyor her inanmayı denediğimde.

uzun süredir yalnızım..doğumumdan beri belki..bu kadar uzun.

uyuyup uyandım bi gün dağınıklığımda kendimle..

kelimelerin, tek bi harfin bulunduğu yerin bile çok önemi var

bu yüzden cümleler önemli..kırabiliyor da, iyileştirebiliyor da çok fazla.

savaşlar silahla değil de kelimelerle yapılsaymış şu an olmayabilirmiş dünya..

kimin neyi ne kadar anladığı değil

ne kadar anlamayı istemesiyle ilgili yalnızlığa biçilen ömür

bu sebeple gürültülere bu kadar kapamışken kulağımı

içimden kimseyi duymayı istemek gelmiyor..

elime aldığımda sonuna kadar okuyabileceğim bi kitabım olmalıydı,

detaylara bu kadar duyarsızken insanlar.

iyi ki görebiliyorum gözlerim kapalı olduğunda

iyiki elime bi kağıt aldığımda boş kalmayacak kadar yaşamış içim..

iyi ki yalnızım

iyi ki kırılacak tek parçam bile kalmadı...

mutsuzluklarım yok değil

ama mutlu olmayı da öğreniyorum...