ne kadar da güzel elleri vardı babamın.

çok çok güzel elleri vardı babamın

ikimiz yanyana masa başında oturup, bana ders çalıştırdığı yıllarda, havuz ve hız problemlerinin en ilgimi çeken yanıydı, bana ders anlatmak için onun çizim yaparken kalemi tutan elleri. elleriyle hayat verdiği kusursuz sayıları ve kusursuza yakın harfleri. hangi musluk hangi havuzu kaç saatte doldurur diye ne zaman anlatmaya başlasa, dalıp gittiğim yer hep parmaklarının ne kadar düzgün bir biçimde doğaya kazandırılmış olduğu düşüncesinde son bulurdu. bu yüzden hayatta hiçbir zaman matemetik sınavından iyi bir not alamadım ben. sorumlusu babamın elleriydi. sanat tam da orada, babamın ellerindeki kalemin kağıda 30 derecelik açıyla duruşunda başladı benim için. Geometrik anlamda yatay sayılsa da benim ruhum adına dimdik duruşunda! matematik kitaplarım yepyeni dururken bir köşede, resim çizmeye başladım bulduğum her yüzeye. büyük, küçük, genç, ihtiyar tüm erkeklerin, tüm kadınların ellerine bakmaya başladım sonra. sanki herkesin elleri o kadar kusursuz olsa, hayat daha güzel, gelecek daha az vahim, geçmiş daha çok huzurla dolu ve insanlar daha fazla güvenilir olacaktı benim için...



hayatta en büyük kayıbım, babamın ellerinin bir fotoğrafını çekememiş veya bir resmini çizememiş oluşumdu sanırım. işte tam da bu yüzden, zihin zamana yenik düşüp de unutmasın diye, her gece yattığımda gözlerimi kapatıp bana sanatı sevdiren o elleri düşünürüm tüm detaylarıyla. kalemi 30 derece açı ile tutuşunu. yaşlanıp güzelliğini yitirmeden omzumdan ayrılışının o ellerin, belki de evren için bir lütuf oluşunu düşünürüm. sonra... yaptığı her işi o ellerin, ne kadar düzgün ve ne kadar bu dünyanın eksikliğine aykırıymışcasına tam ve güzel yaptığını.....düşünürüm.



bu yüzden hayatta en büyük kayıbım, babamın ellerinin bir fotoğrafını çekememiş veya bir resmini çizememiş oluşumdur. ve unutmamak için hiçbir detayını, ebediyen düşünmeye bağımlı kalışımdır en büyük kazancım...
çünkü ben fotoğraf çekmeye henüz fotoğraf makinem yokken başladım.