İnsanların tarihi güzelliklerinden bakışlarını ayıramayıp nefes almayı unutabildikleri şehirlerin, o yaşlarda beni en çok ilgilendiren kısmı, o şehirlerin kedileri olmuştur hep...
Günün anısı Piombino'dan...
Yanımdaki bay ve bayanı tanımıyorum. Hatırladığım, tasma ile kedisini gezdiren bu çiftin yanına koşarak gidip kediyi kucaklamış olmam ve babama "lütfen bu kedi ile fotoğrafımı çek" diye sevinçle bağırmam. (bunu hala her şehirde her sokakta yapıyorum)
Yüzümdeki mutlu ifadeye baktıkça, kedilerin bir şehrin karakterini yansıttıklarını ve insanın ruhuna itina ile büyümeyi reddeden bir çocuk yerleştirme yetisine sahip olduklarını daha iyi anlıyorum. Belki bu yüzdendir bir evi kedilerle paylaşıp evcilleşebilmiş olmamla çelişen, içimdeki hiçbir yere ait olamama hissi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.