ne mi oluyor? bilmiyorum pek o kısmını.. ama olmayanları biliyorum.
mesela daha temiz olmuyor hava..daha tok gezmiyor sokaktaki hayvanlar...daha yakın olmuyor kıtalar...kıtalar kadar bile yaklaşamıyor birbirine insanlar...
tabi ya insanlar var bir de... olmuyor insanlar...onlardan hiçbişey olmuyor.
miktarı neyse o...ana rahminden çıktığında bile çok fazla aslında insan...olduğundan daha fazla olamıyor. matematiği olmuyor, coğrafyası olmuyor..hem kendine hem doğaya aykırı...
olmaya çalışıyor..çalıştıkça azalıyor..azaldıkça çatışıyor...yapımı yarım kalmış bi inşaat gibiyiz.deprem gibiyiz.kendi kendimizi yıkıyoruz.doğa bizi sevmiyor.dövüyor,yaralıyor ve nihayetinde öldürüyor...insan hep yarım kalmış bu hayata...ve kendine hep çok fazla.
düşlemeyi öğrenmiş çünkü..düşmeyi değil.her seferinde yara bere..
bakıyorum makine elimde..fotoğraflar..hepsi yara bandı,sargı bezi gibi...metrelerce,sayısızca.
kırmızı çok fazla var fotoğraflarımda..her kırmızı birer yara.kadraja sığmamış.taşmış içimden.
bakıyorum fotoğraf olmuş. bakıyorum yaralarımın hepsi birer kırmızı. kırmızıların hepsi birer fotoğraf. fotoğrafların hepsi birer yara.
basılmış fotoğraflar...irili ufaklı hepsini bi kağıda aktarmışım. daha bi kırmızılar kağıtta...
kağıt ağacın ölümü...
tüm yaralarım ölü bi ağacın kusursuz parçası şimdi..
yaralarım fotoğrafla doğaya dönmüş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.