Avm'lerin gölgesinde İstiklal'i özlemek.

yıl 98'ler...2000'ler...Lc Waikiki'nin, Mango'nun Terkos pasajının şerefini yerle bir etmediği yıllardı.

o zamanlar okuldan çıkar, Şişhane'de bir prodüksiyon şirketine belgesel kurgusu yapmaya giderdim. iş çıkışı İstiklal'de yürümek, denk gelirsek bikaç arkadaşla 2 bira içmek mutluluk verirdi. dönüş yolunda Emek sinemasının sokağına girer tezgahları karıştırır mutlaka 1-2 yüzük alırdık. gümüş de pahalı değildi zaten. avm diye birşey yoktu. varsa da Bakırköy'deki Galeria'dan ibaretti. oraya da ancak zenginler gider buz pateni yapar diye bilirdik. işin en güzel yanı da biz İstiklal'de ağaçları hatırlayan son nesiliz. yorulunca ağaçları çevreleyen demir parmaklıklara oturmayı alışkanlık edinmiş son nesil...düşündüm de, kalemle kaset bandı çevirmenin ne olduğunu bilmiyor olmaktan daha korkunç İstiklal'deki ağaçları görememiş olmak. 
şimdi ise İstiklal dediklerinde ayaklarım geri gidiyor. çöp yığınını andıran insan ziyanlığının kaos merkezi. 
adına üzgünüm yeni nesil... İstiklal'den geriye sizlere birşey bırakmadılar. tek avantajınız Demirören'in ücretsiz wc.lerine steril bir şekilde işemek olacak.