güzel bi kadını uğurlamak...

az önce Libadiye caddesinde bir apartman dairesini öylece bırakıp çıktım...içinde yaşadığım 20 yıl ile beraber çıktım...çarşafları sökülmüş, ağrıları dinmiş boş bir yatağa son kez bakıp...

'ben' zerlik...

sonunda tek benzer yanımız kaldı: saçlarımız...

yürüyerek

insanları sevmekten geliyorum..hem de yürüyerek
bu yüzden yorgunum gibi..

bazen...hatta çoğu zaman..belki de her zaman...
çok iyi tanıdığımı düşündüğüm insanlara bakıyorum ve
diyorum ki:
"bunlar da kim... ?"

herşey için gitgide geç kalıyoruz veya herşey için henüz çok erken..bi zamanlama hatasının içindeyim gibi..


kendime bi hayat hediye ettim..

içimize yalnızlıkla düşenler

içimize yanlışlıkla düşenler...
içimize yalnızlıkla düşenler...
belki birgün olur..
belki bilinçli bırakır insanlar kendilerini
kendilerinden...