yazıyorum çünkü...

...yazabiliyorsan,
iyileşiyorsun demektir.

fotoğraflarımdaki insanlar

fotoğraflarımdaki insanlar..iyi geceler size..
uyumayı seversiniz siz..sizler uyuyabilesiniz diye uyanığım ben bu saatte...
sırtınız dönükken bile, yüzünüzü görebildiğim için
ölümsüz olmanız için fotoğrafladım sizleri geçmişime.
en yakınımdayken bugün, birgün en uzağımda olacağınızı bildiğimden...

bir ol'uş ve bir öl'üş hikayesinden ibaret kıldım sizleri..

bir fotoğraf karesi..
içinde yakın-uzak insanlar..net-silik suratlar..
alt tarafı buydu gördüklerim sizde...
diğer taraflarını anlayamazdınız...

insan ve insana ait olmayan 2'ler üzerine...

son "2" yıldır ne kadar da gereksiz yere kapatmışım kendimi kendi içime...kendime kendimden duvarlar örmüşüm...huy işte..ille sonuna kadar vazgeçmeyeceğim tavırları...vazgeçmek ayıp değildir ki oysa..kaybetmek demek de değildir vazgeçmek...pekala vazgeçmeli insan gerektiğinde...karşınızdaki duvar(insan) sizi yalnızlığa gömmeden...ki doğru insan, yalnızlığa gömen değil, kendinizden yeni sizler yaratıp çoğaltandır sizi... kendi kendinizle konuştuğunuz cümleler ve saatler uzuyorsa, bu işte bütünüyle bir hata var demektir...

...ve 2. bir şansı hiçbir zaman haketmez insan ...birine vereceğiniz 2.şans, sizde izi geçmeyecek yaraları açma yetkisi vermek demektir. "ilk yarayı kapattım,o güç bende var...hadi 2.sini aç!" demektir... bilmez ki aslında yaralanmayı göze almak zor iştir,esaslı iştir. tamir etmek zor, yaralamak ise kolay iştir.

kolay olan seçilir elbette...kolayı seçer tekil insan...

siz tek parça iken güzelsinizdir gözünde, oysa yine hep "2"likten ve 2'liği kabul edemeyişten olacak ki, kırılmış halinizi (kendisidir kıran oysa) beğenmez insan. 2 parça olmuşsunuzdur ne de olsa.. belki çok daha fazla sayıda parça...
2'ye saçılmış halinizle bile tek bir dünyadan bakmaya çabaladığınızı kendisine, anlayamayacaktır artık insan... girmişsinizdir bi kere 2'nin o derlenip toparlanamaz yoluna...

insan kendine verilen 2.şansı anlamaz işte..doğasında yoktur çünkü...alışamaz çoğul kavramlara..."2" her şekilde birkaç beden büyük gelir...2 ağırdır insana...
"ben-sen" kurtarılabilir eşya iken felaketin ortasından, biz; yağmalanmıştır çoktan...
2 sayısı çoktur çünkü insana... 2 korkutucudur...ciddi iştir 2 tane olması herhangi birşeyin...2 çok gelir 1'le de yetinemeyen insana...1'i çekip çıkarmak daha kolaydır, 2'nin bağlı yaşadığı insana yabancı düşen medeniyetten.
"2" insan için yaratılan bi kavram değildir çünkü... bu yüzden herkes yalnızlıktan şikayet eder genelde..ama herkes yalnızdır da aynı zamanda... ben yalnız değilim" diyenler, 2'nin düşsel cazibesine kendini kaptırıp gidenlerdir..ne mutludur onlara...

insan 2'ye alışamaz işte...2'ye de ayrılamaz...1 gibi dimdik durmak ister çünkü...
2 gibi eğilmeyi göze alamaz...beceremez de...
"1" vardır çünkü insanın bilincinde hep..egoistlik...bencillik..."ben"cilik...1cilik...tekillik...benmerkezcilik...

tek gelmiştir tek gidecektir insan...

ikinci şansı asla haketmeyecektir...

yağmur sıfırdan yağar

yağmur yağar..mutlu eder...güven verir...korur...arındırır...ama sonsuza dek sürmez diner... 
neyseki başka bir gün 
başka bir gece veya sabah, 
tekrar başlar..
sıfırdan yağar herşey...

madem yalnızlığı sevmiyoruz, o zaman yalnız olmalıyız

hergün birbirini gören 2 yabancı ya da yıllarca görüşmemiş olan 2 yakın tanıdıktı aramızdaki bağ...
çift kişilik bir hayata tek başına sığılmıyor.
bu yüzden tek kişilik yemek yapmayı öğrenemedim hala...hep 1 tabak artıyor...hep 2 kişilik...

madem yalnızlığı sevmiyoruz, o zaman yalnız olmalıyız...

bencil

sokaklar...tanıdık yabancılarla dolu..

şimdi birileri biryerlerde birilerini seviyor..
ve onların kalıcı yalnızlıklarına geçici çareler yaratıyor..

ben artık bir insanı sevebilecek kadar bencil olamıyorum.